Adaptation: Wilmotte 1933b 46 Anm. 3 [651,7-651,14], Mergell 1943 305 [651,7-651,14]
Charakterisierung: Blamires 1966 364
Erzähler: Curschmann 1971a 645 [651,7-651,14]
Erzähltechnik: Schwartzkopff 1909 79 [651,7-651,30], Urscheler 2002 96 [651,8-651,14]
Humor: Kant 1878 45 Anm. 1 [651,8-651,14]
Interpretation: Mersmann 1971 120 Anm. 24, 125 Anm. 7, Huth 1972 404 [185,21-815,26], Ruh 1980 115 [650,7-651,14], Nellmann 1994c 747 [651,7-651,14], Brüggen 1996 215 Anm. 39 [651,7-651,14]
Ironie: Green 1976a 21 [651,8-651,10]
Keie: Garnerus 1999 152 [651,7-651,14]
Minne u. Ehe: Kleber, J. 1992b 353 [651,1-651,14]
Parodie: Schiendorfer 1983 224-25 [651,7-651,14]
Quellen - Chrétien: Wilmotte 1932b 454 Anm. 3 [651,7-651,14]
Rezeption (sekundär - Mittelalter): Jillings 1980 84 [651,7-651,14], Daiber 1999 183 [651,7-651,14]
Stil: Kutzner 1975 136-37 [651,7-651,14]
Überlieferung: Bonath und Lomnitzer 1989 135 [651,5-653,4]
Wahrnehmung, Blick usw: Coxon 2004b 165 [648,1-652,22]
|