| 144,1
|
werdent durch die mül gezücket |
|
|
| 144,2
|
unde ir lop gebrücket. |
| 144,3
|
sol ich den munt mit spotte zern, |
| 144,4
|
ich wil mînen friunt mit spotte wern. |
| 144,5
|
dô kom der vischære |
| 144,6
|
und ouch der knappe mære |
| 144,7
|
einer houptstat sô nâhen, |
| 144,8
|
aldâ si Nantes sâhen. |
| 144,9
|
dô sprach er "kint, got hüete dîn. |
| 144,10
|
nu sich, dort soltu rîten în." |
| 144,11
|
dô sprach der knappe an witzen laz |
| 144,12
|
"du solt mich wîsen fürbaz." |
| 144,13
|
"wie wol mîn lîp daz bewart! |
| 144,14
|
diu mässenîe ist sölher art, |
| 144,15
|
genæht ir immer vilân, |
| 144,16
|
daz wær vil sêre missetân." |
| 144,17
|
Der knappe al eine fürbaz reit |
| 144,18
|
ûf einen plân niht ze breit: |
| 144,19
|
der stuont von bluomen lieht gemâl. |
| 144,20
|
in zôch nehein Curvenâl: |
| 144,21
|
er kunde kurtôsîe niht, |
| 144,22
|
als ungevarnem man geschiht. |
| 144,23
|
sîn zoum der was pästîn, |
| 144,24
|
und harte kranc sîn phärdelîn: |
| 144,25
|
daz tet von strûchen manegen val. |
| 144,26
|
ouch was sîn satel über al |
| 144,27
|
unbeslagen mit niwen ledern. |
| 144,28
|
samît, härmîner vedern |
| 144,29
|
man dâ vil lützel an im siht. |
| 144,30
|
ern bedorfte der mantelsnüere niht: |
|