| 122,1
|
ern hete sô liehtes niht erkant. |
|
|
| 122,2
|
ûfem touwe der wâpenroc erwant. |
| 122,3
|
mit guldîn schellen kleine |
| 122,4
|
vor iewederm beine |
| 122,5
|
wârn die stegreife erklenget |
| 122,6
|
unt ze rehter mâze erlenget. |
| 122,7
|
sîn zeswer arm von schellen klanc, |
| 122,8
|
swar ern bôt oder swanc. |
| 122,9
|
der was durch swertslege sô hel: |
| 122,10
|
der helt was gein prîse snel. |
| 122,11
|
sus fuor der fürste rîche, |
| 122,12
|
gezimiert wünneclîche. |
| 122,13
|
Aller manne schœne ein bluomen kranz, |
| 122,14
|
den vrâgte Karnahkarnanz |
| 122,15
|
"junchêrre, sâht ir für iuch varn |
| 122,16
|
zwên ritter die sich niht bewarn |
| 122,17
|
kunnen an ritterlîcher zunft? |
| 122,18
|
si ringent mit der nôtnunft |
| 122,19
|
und sint an werdekeit verzagt: |
| 122,20
|
si füerent roubes eine magt." |
| 122,21
|
der knappe wânde, swaz er sprach, |
| 122,22
|
ez wære got, als im verjach |
| 122,23
|
frou Herzeloyd diu künegîn, |
| 122,24
|
dô sim underschiet den liehten schîn. |
| 122,25
|
dô rief er lûte sunder spot |
| 122,26
|
"nu hilf mir, hilferîcher got." |
| 122,27
|
vil dicke viel an sîn gebet |
| 122,28
|
fil li roy Gahmuret. |
| 122,29
|
der fürste sprach "ich pin niht got, |
| 122,30
|
ich leiste ab gerne sîn gebot. |
|