| 412,1
|
als tet ouch Kyngrimursel: |
|
|
| 412,2
|
gein elln si bêde wâren snel. |
| 412,3
|
Der künec mant die sîne. |
| 412,4
|
"wie lange sulen wir pîne |
| 412,5
|
von disen zwein mannen pflegen? |
| 412,6
|
mîns vetern sun hât sich bewegen, |
| 412,7
|
er wil erneren disen man, |
| 412,8
|
der mir den schaden hât getân, |
| 412,9
|
den er billîcher ræche, |
| 412,10
|
ob im ellens niht gebræche." |
| 412,11
|
genuoge, dens ir triwe jach, |
| 412,12
|
kurn einen der zem künege sprach |
| 412,13
|
"hêrre, müeze wirz iu sagn, |
| 412,14
|
der lantgrâve ist unerslagn |
| 412,15
|
hie von manger hende. |
| 412,16
|
got iuch an site wende, |
| 412,17
|
die man iu vervâhe baz. |
| 412,18
|
werltlîch prîs iu sînen haz |
| 412,19
|
teilt, erslaht ir iwern gast: |
| 412,20
|
ir ladet ûf iuch der schanden last. |
| 412,21
|
sô ist der ander iwer mâc, |
| 412,22
|
in des geleite ir disen bâc |
| 412,23
|
hebt. daz sult ir lâzen: |
| 412,24
|
ir sît dervon verwâzen. |
| 412,25
|
nu gebt uns einen vride her, |
| 412,26
|
die wîl daz dirre tac gewer: |
| 412,27
|
der vride sî och dise naht. |
| 412,28
|
wes ir iuch drumbe habt bedâht, |
| 412,29
|
daz stêt dannoch ziwerre hant, |
| 412,30
|
ir sît geprîset odr geschant. |
|