| 467,1
|
Swâ werc verwurkent sînen gruoz, |
|
|
| 467,2
|
daz gotheit sich schamen muoz, |
| 467,3
|
wem lât den menschlîchiu zuht? |
| 467,4
|
war hât diu arme sêle fluht? |
| 467,5
|
welt ir nu gote füegen leit, |
| 467,6
|
der ze bêden sîten ist bereit, |
| 467,7
|
zer minne und gein dem zorne, |
| 467,8
|
sô sît ir der verlorne. |
| 467,9
|
nu kêret iwer gemüete, |
| 467,10
|
daz er iu danke güete." |
| 467,11
|
Parzivâl sprach zim dô |
| 467,12
|
"hêrre, ich bin des immer frô, |
| 467,13
|
daz ir mich von dem bescheiden hât, |
| 467,14
|
der nihtes ungelônet lât, |
| 467,15
|
der missewende noch der tugent. |
| 467,16
|
ich hân mit sorgen mîne jugent |
| 467,17
|
alsus brâht an disen tac, |
| 467,18
|
daz ich durch triwe kumbers pflac." |
| 467,19
|
der wirt sprach aber wider zim |
| 467,20
|
"nimts iuch niht hæl, gern ich vernim |
| 467,21
|
waz ir kumbers unde sünden hât. |
| 467,22
|
ob ir mich diu prüeven lât, |
| 467,23
|
dar zuo gib ich iu lîhte rât, |
| 467,24
|
des ir selbe niht enhât." |
| 467,25
|
dô sprach aber Parzivâl |
| 467,26
|
"mîn hôhstiu nôt ist umben grâl; |
| 467,27
|
dâ nâch umb mîn selbes wîp: |
| 467,28
|
ûf erde nie schœner lîp |
| 467,29
|
gesouc an keiner muoter brust. |
| 467,30
|
nâch den beiden sent sich mîn gelust." |
|