| 437,1
|
Er gerte der gegenrede aldâ: |
|
|
| 437,2
|
"ist iemen dinne?" si sprach "jâ." |
| 437,3
|
do er hôrt deiz frouwen stimme was,
|
| 437,4
|
her dan ûf ungetretet gras |
| 437,5
|
warf erz ors vil drâte. |
| 437,6
|
ez dûht in alze spâte: |
| 437,7
|
daz er niht was erbeizet ê, |
| 437,8
|
diu selbe schame tet im wê. |
| 437,9
|
er bant daz ors vil vaste |
| 437,10
|
zeins gevallen ronen aste: |
| 437,11
|
sînen dürkeln schilt hienc er ouch dran. |
| 437,12
|
dô der kiusche vrävel man |
| 437,13
|
durch zuht sîn swert von im gebant, |
| 437,14
|
er gienc fürz venster zuo der want: |
| 437,15
|
dô wolter vrâgen mære. |
| 437,16
|
diu klôs was freuden lære, |
| 437,17
|
dar zuo aller schimpfe blôz: |
| 437,18
|
er vant dâ niht wan jâmer grôz. |
| 437,19
|
er gert ir anz venster dar. |
| 437,20
|
diu juncfrouwe bleich gevar |
| 437,21
|
mit zuht ûf von ir venje stuont. |
| 437,22
|
dennoch was im hart unkuont |
| 437,23
|
wer si wære od möhte sîn. |
| 437,24
|
si truog ein hemde hærîn |
| 437,25
|
under grâwem roc zenæhst ir hût. |
| 437,26
|
grôz jâmer was ir sundertrût: |
| 437,27
|
die het ir hôhen muot gelegt, |
| 437,28
|
vonme herzen siufzens vil erwegt. |
| 437,29
|
mit zuht diu magt zem venster gienc, |
| 437,30
|
mit süezen worten sin enpfienc. |
|