395,1
|
Lyppaut, sîn wîp und sîniu kint. |
|
|
395,2
|
ûf giengen die dâ komen sint. |
395,3
|
der wirt gein sîme hêrren spranc: |
395,4
|
ûf dem palase was grôz gedranc, |
395,5
|
dâ ern vînt und die friunde enpfienc. |
395,6
|
Meljanz bî Gâwâne gienc. |
395,7
|
"kund ez iu niht versmâhen, |
395,8
|
mit kusse iuch wolt enpfâhen |
395,9
|
iwer altiu friwendîn: |
395,10
|
ich mein mîn wîp, die herzogîn." |
395,11
|
Meljanz antwurt dem wirte sân |
395,12
|
"ich wil gern ir kus mit gruoze hân, |
395,13
|
zweier frouwen diech hie sihe: |
395,14
|
der dritten ich niht suone gihe." |
395,15
|
des weinten die eltern dô: |
395,16
|
Obilôt was vaste vrô. |
395,17
|
der künec mit kusse enpfangen wart, |
395,18
|
unt zwên ander künege âne bart: |
395,19
|
als tet der herzog Marangliez. |
395,20
|
Gâwânn man kuss ouch niht erliez, |
395,21
|
und daz er næm sîn frouwen dar. |
395,22
|
er dructez kint wol gevar |
395,23
|
als ein tockn an sîne brust: |
395,24
|
des twang in friwentlîch gelust. |
395,25
|
hin ze Meljanze er sprach |
395,26
|
"iwer hant mir sicherheite jach: |
395,27
|
der sît nu ledec, und gebt si her. |
395,28
|
aller mîner freuden wer |
395,29
|
sitzet an dem arme mîn: |
395,30
|
ir gevangen sult ir sîn." |
|