Dreißiger-Abschnitt 412

[Zu Dreißiger 411]

412,1      als tet ouch Kyngrimursel:       
412,2      gein elln si bêde wâren snel.
412,3         Der künec mant die sîne.
412,4      "wie lange sulen wir pîne
412,5      von disen zwein mannen pflegen?
412,6      mîns vetern sun hât sich bewegen,
412,7      er wil erneren disen man,
412,8      der mir den schaden hât getân,
412,9      den er billîcher ræche,
412,10      ob im ellens niht gebræche."
412,11         genuoge, dens ir triwe jach,
412,12      kurn einen der zem künege sprach
412,13      "hêrre, müeze wirz iu sagn,
412,14      der lantgrâve ist unerslagn
412,15      hie von manger hende.
412,16      got iuch an site wende,
412,17      die man iu vervâhe baz.
412,18      werltlîch prîs iu sînen haz
412,19      teilt, erslaht ir iwern gast:
412,20      ir ladet ûf iuch der schanden last.
412,21      ist der ander iwer mâc,
412,22      in des geleite ir disen bâc
412,23      hebt. daz sult ir lâzen:
412,24      ir sît dervon verwâzen.
412,25      nu gebt uns einen vride her,
412,26      die wîl daz dirre tac gewer:
412,27      der vride och dise naht.
412,28      wes ir iuch drumbe habt bedâht,
412,29      daz stêt dannoch ziwerre hant,
412,30      ir sît geprîset odr geschant.
  [Zu Dreißiger 413]