574,1
|
Mit vorhten luogete oben în:
|
574,2
|
des wart vil bleich ir liehter schîn. |
|
|
574,3
|
diu junge sô verzagete |
574,4
|
daz ez diu alte klagete, |
574,5
|
Arnîve diu wîse. |
574,6
|
dar umbe ich si noch prîse, |
574,7
|
daz si den rîter nerte |
574,8
|
unt im dô sterben werte. |
574,9
|
si gienc ouch dar durch schouwen. |
574,10
|
dô wart von der frouwen |
574,11
|
zem venster oben în gesehen |
574,12
|
daz si neweders mohte jehen, |
574,13
|
ir künfteclîcher freuden tage |
574,14
|
ode immer herzenlîcher klage. |
574,15
|
si vorhte, der rîter wære tôt: |
574,16
|
des lêrten si gedanke nôt; |
574,17
|
wand er sus ûf dem lewen lac |
574,18
|
unt anders keines bettes pflac. |
574,19
|
si sprach "mir ist von herzen leit, |
574,20
|
op dîn getriwiu manheit |
574,21
|
dîn werdez leben hât verlorn. |
574,22
|
hâstu den tôt alhie rekorn |
574,23
|
durch uns vil ellenden diet, |
574,24
|
sît dir dîn triwe daz geriet, |
574,25
|
mich erbarmet immer dîn tugent, |
574,26
|
du habest alter ode jugent." |
574,27
|
hin zal den frouwen si dô sprach, |
574,28
|
wand si den helt sus ligen sach, |
574,29
|
"ir frouwen die des toufes pflegn, |
574,30
|
rüeft alle an got umb sînen segn." |
|